21 lis 2012

M 130:

W takiej jesieni, z takim listopadem ciągnącym się jak kilometrowy szalik robiony przez babcię, kiedy świat zupełnie się zawęził do drogi do i z autobusu, do przestrzeni pokonywanych kilometrów wypchanych wacianą mgłą, słowa nie sączą się wartką strużką, bo dobrze nie jest. Nie interesują ją trendy w modzie, nie cieszą malowane paznokcie, nie spotyka się z nikim i niczym, ludzi wręcz unika i tylko obserwuje coraz chudsze oblicze w zaparowanych szybach, ma coraz więcej nic o tam i tu i to niestety wina turkucia podjadka, który od początku miesiąca ją ostro podgryza. Nie ma ochoty na żaden konkretny smak, chociaż poszalała ostatnio z tartą cebulową, minęła, jak kolejne dania wychodzące spod jej nie umalowanych palców. Bo jest trochę tak jak budowanie babek z piasku, u góry się trzyma, ale zawalają się boki to z jednej, to z drugiej strony i nie do przewidzenia jest, co z takiej foremnki wyjdzie. Może jest tak, że trzeba zapłacić za każde dobro, które się zdarzy, okupić sinusoidą rzeczy, które choć powinny być stałymi - nie są. W całym kołowrocie dni, które nijak nie chcą się skurczyć w małą pozostałość listopada zostali tylko oni,  wiszący na jednej linie, tracący grunt na wszystkich frontach. Ona ma najwyraźniej wpisany feler, jakiś zepsuty fragment w łańcuchu DNA, bo do czegokolwiek się przyzwyczai - zaraz tego nie ma. Pozostają jedynie niematerialne rzeczy, których nie można rozwiązać, uciąć, odebrać, zamknąć, zabić lub przepuścić. Dlaczego listopad nie biegnie na łeb na szyję jak wrzesień, jak sierpień, jak właśnie wtedy, kiedy mają siebie najwięcej a czas im to bezlitośnie ucina. Ona nie wie, czy kiedykolwiek zdarzy się nie posiadanie nieustannego poczucia niepewności i nie ustalenie najważniejszych rzeczy na świecie, bo one może nie pojawiają się dlatego, że nęka ją ta niestałość, prześladuje i mniej więcej co dwa lata, regularnie wbija swoje ostre zęby w jej gardło, dusząc, nie odpuszczając i złośliwie odsuwając gwiazdę z nieba, która nad nią świeci, ale wciąż jeszcze nie spadła.

11 lis 2012

M 129 albo o foremce:

Spłakana jesień zamarza ręce w skórzanych rękawiczkach z satynową kokardą, zawęża pole jej poruszania się po mieście na Wu, bo zimno, bo nie ma ochoty. Spadają z niej resztki roku jak opadłe liście, obu przeczekać do nagich gałęzi a potem nastawić się na zimę ubraną w biały kożuch puchu. Dni płyną bez wieści, bez wydarzeń, bez trzęsień ziemi, zbite w wagony tygodni, turkoczące w odkreślane poniedziałki i czwartki, w radosne popołudniem piątki, bo do domu. Listopad wbił się kolcem bólu w kręgosłup i niezmiennie trzyma, nie pozwalając na zbyt długie bycie w jednej pozycji, naciskając na jedną bolącą nitkę . Ciągle ją zresztą coś boli, niedobrze, może jesień właśnie tak ma powoli umierać w stronę zimy, wraz z jej ubywającą chrząstką, z czymś w powietrzu, co wprawia w dziwny niepokój, w każdy dzień otwierany porankiem, który przynosi potem nie zawsze miłe zdarzenia. Ma wrażenie, że wbiła się nie w tę foremkę, że wystaje ponad rzeczy dziejące się w mieście na Wu, ponad zaglądanie w witryny restauracji, w których na lunch je się halibuta za 99 zł i zjada oczami nazwy dziwnych potraw, dla których nawet najznamienitszy szef kuchni  wertuje kuchnie świata. Jej narzucona foremka uwiera, kiedy patrzy jak ucieka czas, dzieci przyjaciółek nagle mają po kilka lat, rosną im zęby, chrzty i komunie, umierają znajomi i ich rodzice, a ona wciąż w rozjadach i nieustannym wysiłkiem stara się nie gubić tego, co najważniejsze. Jak wiele nam potrzeba, czy ważne jest to, że się ma i posiada, a w to wszystko wpasowuje się ludzi wokół, jak robienie babek z piasku, z których i tak część się zawali i nie odbuduje już nigdy, bo się nie zadbało, przeoczyło, zapomniało, a potem bało się do tego powrócić.  Wybieramy sobie foremki całe życie i oby nie została nam tylko jedna, którą odmierzamy wszystko, nasz czas, miłość, pracowy lunch, popołudnia i wieczory, spotkania, pieskoty, wolny czas, zajęty czas, wplątując w to zawiść, zazdrość, bezempatię, pierwszą zmarszczkę, ucieczkę przed botoksem i zapach porannej kawy.
Ona przeczeka, ona schowa się w skrzydłach anioła i przeczeka tam, aż minie najbardziej nielubiany przez nią miesiąc w roku, do wyżycia jednak w wagoniku dni i w chwilowo narzuconej foremce.