30 gru 2017

M 260 albo co było i co jest:

Wsunęła to swoje ulubione pisanie gdzieś pomiędzy porządkowanie starego roku, udało się, dom pachnie grzybami na tartę z cheddarem i chorizo, w wielkim sitku rozmrażają się nie mniejsze krewetki w szarych płaszczach, jutro owiną się pierścieniem w rześkość włoskiego pinot grigio, aksamit masła i uszczypnięcie chili. Uwielbia tak sobie właśnie usiąść w końcówce roku i wessać się chrupiącą bagietką w powstały sos, całe szczęście że nie ma alergii i innych cudów na temat glutenu i nabiału. Minął grudzień zamykając rok pełen ciszy, rok, który zamienił ukochaną babcię we wspomnienia i wzruszenia. rok budowania i nowych ludzi wokół, niesamowite, jak bardzo jest wciąż chłonna nowych energii, które ciągle dodają jej siły i ciekawości. Pozamykała to, co uwiera, mierzi ją, że nie może znaleźć dwóch książek i jutro już nie zdąży, cieszy się, że mają nowego psa, który przyzwyczaił się już do małych ich, do powitań za każdym razem, do niespożytej energii i równego tempa, kiedy razem wąchają las. Miękkie poszycie podpiera jej zmęczenie, bo biegać zaczęła niedawno, tak, aby sprawdzić, czy jeszcze nogi gdzieś ją poniosą, czy bolące kolana zawładną nią czy ona nimi. Podpierana wsparciem brązowych oczu jego i koleżanki, która jest zawsze obok jak aksjomat, zdobywa kolejne kilometry na przekór temu, że nie powinna i że nie można. Jest jak jest, bez śniegu, z raz słońcem a raz nie, z tęsknotami za przyjaciółmi sto osiemdziesiąt kilometrów stąd, z uczeniem się siebie i uważnym patrzeniem na ludzi, z chrupiącym hamulcem w prawym kole, ze słowami płynącymi z palców z konieczności i wyłącznie przyjemności. Z nowym fluidem Givenchy do twarzy, który ma wymazać jej niewyspanie i conocne wołanie maleńkiej jej, rozbijające cienką bańkę przezroczystego, bezobrazowego snu. Z wahaniem, czy zapuszczać włosy czy nie. Z nauczeniem się medytacji, która jak szczotka do butelek, wymiata wszystko co nie powinno być w jej zakamarkach. Ze zdecydowaniem się, jakie szczepy win lubi najbardziej, carmenere, primitivo, syrah, tempranillo, rumiankowe chardonnay, podróże z kieliszkiem w ręku pomiędzy Hiszpanią, Włochami i Ameryką Południową. Jakoś tak w tym roku obierała kierunki wypraw. Każdy rok otwiera ją na coraz więcej. Oby tak dalej.

18 gru 2017

M 259 albo porównania:

Jak na lotni zawieszona lubi wracać tam, gdzie była, rozciągając drogę w długie wstążki kilometrów pomiędzy miastem i miastem. Granatowe auto posłusznie wygładza wszystkie zakręty, w środku pachnie kawą Dalmayr z niebieskiego kubka Starbucks, który słabo trzyma ciepło. Coś parują szyby, pudełko do przemieszczania się nie jest idealne, ale lubi to auto bo ma dużo miejsca w środku i jest ładne, inne. Układa ten swój zmniejszony świat w tęsknoty, czasem myśli, jak wielki był pośpiech w mieście na Wu, jak wielkie i pełne świateł i wysysaczy, jak wychodziła z gardła podziemi, gdzie wypluwał ją pociąg, patrzyła na zmarznięte gołębie i umierała z bólu zmarzniętych na kość rąk, pomimo rękawiczek. Jak inne jest to, co tu i teraz, kiedy czas jest wciąż ten sam, a smakuje inaczej, kiedy może pobiec do lasu w każdej chwili, zatracić się w pisaniu a potem zrobić śledzia w cydrze i pasztet z grzybów i selera, kiedy może wtopić się w jego skrzydła i wiedzieć, że tam jest koniec świata i nie ma nic dalej. Jak inaczej żyje małe miasto i duże, chociaż w dużym tęsknot wiele, pootwieranych i nie odwiedzonych przyjaźni, to w małym wszystko jest bliżej i większe i las i gwiazdy i zapach szczęśliwego, kudłatego psa i małe one i ich sny, które płyną na piętrze ich domu. Jak wysiada z granatowego samochodu i jest mroźnie i cicho, to można dotknąć gwiazd, wystarczy, że wyciągnie rękę. Tutaj wiele rzeczy jest bliżej. Do jego ust, które w mieście na Wu musiały przejść drabinę poniedziałków do piątków, aby się zatęsknić i wreszcie spotkać. Do pysznej marchewki od pana z białym samochodem, słodkiej i takiej, do której się tęskni. Do chwil, kiedy spotyka się inna mamę i wie, że będzie z nią na długo. Do odległości, które są żadne i można je pokonać w piętnaście minut. Do ciszy takiej, że oddech szumi jak las. Dalej do przyjaźni trwałych jak okrętowa lina, do wspomnień, że tu i tam się działo, że były zmarznięte tramwaje i podróże z jednego końca miasta na drugi, trwające i godzinę, bo tyle trzeba, żeby to rodzinne miasto objąć odległością. Jakoś jej sentymentalnie. Spokojnie. Zapisana jak zawsze. Uważna. Trochę mniej pognieciona pod oczami.

30 lis 2017

M 258 albo o oddechu:

Popłynął ten listopad trochę wydreptany przez biegowe ścieżki w oczywiście fioletowych butach Salomon, w spodniach znalezionych w sklepie z tanimi ubraniami, więc bilans się zgadza. Czasami wchodzi do takiego sklepu i nagle pojawia się rzecz przeznaczona specjalnie dla niej, po prostu wisi i pasuje jak ulał ze wszystkim, nawet ze składem, bo zawsze wnikliwie czyta metki. Lubi dotykać ubrań, badać, jakie mają sploty i faktury, najpierw puka w ramię a potem zagląda na przód i wie, czy warto wyjąć wieszak czy nie. I czasem coś znajdzie, co potem biegnie z nią w lesie i cieszy, że jest dokładnie takie, jakiego szukała. Jak sobie uświadomi, że jest jak jest, to łatwiej przeżyć listopad, miesiąc szarości, półtonów i uzależnienia od kofeiny. I jak już poczuje to tu i teraz, to od razu jest lepiej, a od kiedy nauczyła się głęboko i rytmicznie oddychać, to w ogóle jest dobrze. Oddech jest pierwszym i ostatnim towarzyszem, to najprostsza czynność, którą każdy potrafi a nie każdy wie jak go używać a ona teraz już wie i odkąd to wie to jest w niej inaczej, jaśniej, jakby ktoś jej podkręcił światło w środku. Przyniósł ten listopad o dziwo jakieś ukojenie nie do końca adekwatne do pory roku, w środku niej cisza jak w lesie pełnym śniegu, a na zewnątrz najczęściej wieczór rozciągnięty rozpaczliwym szpagatem minut, które bezlitośnie prowadzą do nieświadomej nocy, a takie wieczory lubi najbardziej bo z nim, wtedy, kiedy jest najwięcej palców i oczu i oddech wydłuża się w nieskończoność i nie wiedzą, który jest czyj.

12 lis 2017

M 257 albo o czasie:

Ona: na lewej szybie granatowego jej samochodu odciśnięty całus od niego przetrwał dwie wizyty w myjni, dobrze jest popatrzeć w tę stronę i w każdej chwili spotkać się z jego ustami, niezależnie czy deszcz czy pogodnie, on zawsze jest za tą szybą, jak dobrze.

On: czeka czekaniem tygodnia, bo ich nie było dłuższy czas, podziwia go za te dwadzieścia trzy kilometry ot tak, jakby nic innego nie robił, tylko biegał. Czekają na siebie z kawą z włoskiej kawiarki, jego brązowe oczy i świeżo mielona Dalmaylr d'Oro Intensiv opanowuje dom i wtedy ona wie, że tu to jest tu.

Ona: wróciwszy stamtąd wie, jak dobrze jest znaleźć chwilę na wspólne bycie z przyjaciółmi, którzy niezmiennie są jak aksjomat pomimo drabiny zajęć i konieczności przystawionych od siódmej rano do dwudziestej pierwszej, bo później to zabiera ich sen i przenosi z zamkniętymi oczami na drugą stronę dnia. Że się jeszcze chce podarować jej czas i wymienić go na słowa, na wspomnienia i na to co będzie, że się po prostu dzwoni, umawia i tak jeszcze można. Tęskni za sączeniem słów o tym co teraz i co będzie, za tym, że  cała jej przeszłość mieszka w innym mieście i jak cudownie, że można z nią wypić kawę i popatrzeć na siebie bez konieczności, co za czasy, że czas staje się najcenniejszym, co można dać drugiej osobie, zamiast tego można sobie dawać pierścionki z diamentami albo coś z Tous albo Pandory albo jeszcze z czegoś modnego, jako zamiennik, że się pamięta i jest. A ona woli telefon i kawę i wspólne bycie bez niczego, czas który się pamięta długo, bo teraz, kiedy jest tyle niemocy i konieczności, rozmowa z przyjacielem staje się białym krukiem do napisania i zapamiętania.

On: mają czas na wspólne zjedzenie obiadu w środku dnia, wie, że ona lubi na niego czekać aż popatrzą sobie w oczy znad widelca, układają dzień pod te wspólne pół godziny. Zanim wejdzie do domu, musi ujarzmić szarosrebrne, skaczące futro ich nowego psa, który tak ładnie wpisał się w ich rodzinę, a jest teraz i będzie we wspomnieniach małych nich jako stróż przed wejściem.

Ona: na cmentarzach jest tak wielu ludzi, którym zabrakło czasu. Jeśli oni by mieli mieć ostatni dzień razem, spędziliby go w łóżku licząc swoje rzęsy i nie wypuszczając z ramion, wpuszczając jedynie małe skrzydła ich i tak by było do końca ich świata. Jakby był jutro to wie, że ten ostatni czas był nareszcie intensywny w słowa nie w literach i przez telefon, tylko tak z obserwacją tęczówek. I jakby był, to oddycha ze spokojem.

29 paź 2017

M 256 albo na zawsze:

Gdzieś w palcach pozostał dotyk zimnej, kamiennej urny, ocean białych kwiatów, uściski rąk i nieustająco ściśnięte gardło. Roztopiła sie doszczętnie w lekkich kroplach deszczu i głosie Kuby Badacha, przeprowadził ją przez dwie i pół godziny od domu do domu. Babcia odeszła nagle, zdmuchnięta przez jesień, pozostawiwszy w niej lawinę wspomnień. Pierwsze jajko na miękko, kawa, wódka, haftowanie i duma z pierwszych mało udolnych prób jej, przedługie spacery z psem, nauka gotowania, niezmierzona cierpliwość, spanie na dwóch złączonych sznurkiem fotelach i pewność, że tak będzie zawsze. Babcia była jak niezniszczalne drzewo, pod które każdy chciała się schronić, przeczekać to, co złe i pomnożyć co dobre, zawsze zadbana, lekko umalowana, roztapiała badawczym spojrzeniem przezroczyście niebieskich oczu. Nie zna nikogo, kto by tak jak ona, walczył o życie, milion razy była po tamtej stronie i wracała, aby jeszcze i jeszcze popatrzeć na niebo od tej strony. Nie ma już do kogo powiedzieć babciu, bciu właściwie, bo tak na nią mówiła, nie usłyszy w słuchawce niskiego, lekko chropowatego głosu, nie przyniesie ulubionych kwiatów, nie opowie co tam i jeszcze dalej. Że ma nowego psa, że wiatr rozrywa i miesza powietrze na większe i mniejsze strzępy, że zrobiła dla niej marynowane prawdziwki i nie zdążyła ich przywieźć bo zepsuło jej się sprzęgło, że może nie mieć siły i babcia to zrozumie, bo rozumiała wszystko. Tyle razy balansowała na cienkiej linii pomiędzy tym a tamtym światem, tak wiele razy umierała, aż zdmuchnęła ją ta jesień całkiem, w ostatnim tygodniu pięknego słońca, kolorów do zachwytu, jakby ta ciepła, zachwycająca w swojej złotości aura była dobrana do życia kobiety, która otaczała się pięknem i była z nią od zawsze i na zawsze będzie.

4 paź 2017

M 255:

Nie wie, co się działo we wrześniu, pochłonięta koniecznościami, tonąca w innych literach, przesuwająca dni jak korale na sznurku. Palce jej pachną cebulą, bo panuje w domu lekki kaszel, kroi więc podłużne, chrupiące głowy, przesypuje brązowym cukrem i miesza słojem, żeby się połączyło. Sieka, mieli, miesza, gotuje, szuka smaków, rozwija ich wachlarz, żeby poznać coś nowego, czyta i szuka w ustach nowych, chcąc zacząć dobrze jesień, Obserwuje, jak kolano jej chrupie, kiedy wchodzi po schodach, chrup odbija się echem po schodach jak jabłko gala, soczyście. Boli, ale tak będzie już zawsze. Ma w tym wszystkim czas, co za szczęście. Żeby obserwować, jak ogród się starzeje, jak ślimak winniczek zdobywa próg domu, jak konik polny stuka do drzwi. Zrywa pigwę i resztki wyjedzonych przez ptaki winogron po drugiej stronie działki, tam, gdzie trawa wysoka i ciężko się chodzi. Trzyma na kolanach dwie małe je i śpiewa im milion znanych piosenek, będąc tylko tą chwilą, ich muzyką, ich mamą, ich bezpieczeństwem i tym, że mama zawsze coś wymyśli. Dom pachnie grzybami, obiadem, jego gładką skórą, kiedy późno w nocy, w cieple kominka z pięknym ogniem do zamyślenia i podziwiania, leżą sobie blisko na fioletowej kanapie i sobie są, nie wiedząc, gdzie mają głowę a gdzie palce, potracili kierunki, wyostrzyli zmysły są najbardziej razem jak tylko można w jednym momencie, tu i teraz. Jak wreszcie z trudem pójdzie na górę, zostawiwszy to kominkowe ciepło, jego też prawie śpiące skrzydła i wciąż mocno brązowe oczy, wyłączające dzień i dokładające drewno, to po odprężającej i ciepłej wodzie, japońskim olejkiem zmyje z twarzy resztę rozświetlającego podkładu Clarinsa, tusz L'Oreal i delikatnie fioletową kredkę, potem użyje piany z marchewkowego kwadraciku z Ministerstwa Dobrego Mydła, nałoży cztery krople olejku ze śliwki i hialuronowy krem Kose, wetrze ujędrniający balsam z Perfecty, łaskocząc za skrzydło fioletową ważkę na lewym przedramieniu, włoży szarą piżamę i jakimś cudem dojdzie tam, gdzie przychodzą sny, gdzie księżyc sprawdza, czy szczelnie przykryła się kołdrą robiąc mu miejsce, gdzie skośne okno wita nowy dzień.

12 wrz 2017

M 254 albo dużopisanie:

Zasnął ten sierpień w orkiestrze świerszczy, nie ustały, podobnie jak cudowny zapach końca lata, każdego roku łapie go, łowi jak najwięcej, jakby bez niego nie można było przeżyć jesieni. Na targu festiwal pomidorów, zjada ich codziennie michy z oliwą, pieprzem z młynka, kozim serem, oregano lub bazylią, nienasycenie przedjesienne. Dużo w niej nowości, uczy się ogromnie dużo i pisze, pisze w nieskończoność. Nie wie, co bardziej ją od tego pisania odciąga, czy kusząca obietnica jego silnych rąk, czy aromat bergamotki w zielonej herbacie Irving Earl Grey, czy włoskie, nasycone jeżynami, pachnące i wyraziste Primitivo, czy drążący robak lenistwa, potrzeby nicnierobienia, chociaż to u niej niemożliwe. Nie pamięta, kiedy dom na dole nie pachniał kawą a na górze praniem i delikatnym zapachem płynu do płukania Lenor Sensitive Gentle Touch, a na dole aromatem świeżo zmielonej arabiki Dalmayr Prodomo, kiedy w kącie obok kredensu nie chrapał bokser, kiedy jej auto było czyste, bez chrupków, swetrów, butów, rysunków z przedszkola, paczki paluszków z nie wiadomo jaką datą ważności, zasuszonych kwiatów, pokruszonych wafli i nie dopitych butelek po wodzie, z płytą Urszuli Dudziak zamiast Melorymków. Rozpięta między literami a ścianą zieloności po drugiej stronie domu, begonią taką, że już bardziej nie można, pająkiem o brzuchu wielkości fasoli Jaś, literami, spływającymi w nadmiarze z jej palców, wchodzi we wczesną jesień i na razie tak jest, tak ma i tak będzie. Wie, że jest po coś.


20 sie 2017

M 253 albo rozmemłanie sierpniowy:

Ona: jak dobrze jest wyłączyć klimatyzację w samochodzie i poczuć nasycony wygrzany sierpniowy wieczór pachnący sianem czymś spalonym i emocjami bo cały dzień taki dzisiaj ma rozgrzebali nawierzchnię  na jej ulicy od rana straszny huk zjadanego asfaltu zjedli go właśnie koło domu. Pachnie ten sierpień drogimi śliwkami wspomnieniami letnich w temperaturze znajomości które czas rozwleka po sznurku miesięcy nie mogą się jakoś zebrać w jeden konkretny naszyjnik trochę uwiera ale co zrobić. Wszystko więdnie od czasu i temperatury i jak nie przyjdzie uśmiech wiadomość deszcz to tak będzie.

On: gdyby nie podlewał tyle ogród byłby rudym zeschniętym bukietem, preludium do jesieni. Codziennie starannie odkręca i szumi i zakręca a potem mówi że jeszcze tu i te w doniczkach i musi a rybom w stawie już prawie plecy wystają.

Ona: wścieka się rozpacza przeżywa jest smutna i zamyślona bo jak nie być kiedy ze wschodniej strony szaleją i wycinają prastary las a z drugiej strony szaleje tornado i łamie i niszczy tak strasznie dużo żeby odwrócić uwagę od tego co na wschodzie niech sobie więc ci co tną zabiorą to co natura wzięła w odwecie tak strasznie okaleczona, nie ma już tej arkadii do której jeździła na obozy harcerskie zrobiła się dziura nie do zapomnienia. Świat robi swoje wszędzie pieniądz warczenie głupota Paweł Nowacki dawno stworzył A w Patafii nie bardzo i ta książka jest coraz bardziej aktualna.

On: pracuje dużo do utraty tchu rąk i pleców ale lubi bo jest potrzebny bo go potrzebują chodzi z małą nią po ogrodzie i oglądają jak wreszcie pada padadeszcz i ślimaki chodzą po ścieżkach i kaloszach i dwa parasole jak dwa wielkie kwiaty unoszą się pomiędzy soczystą zielonością, pięknie.

Ona: nie może się zebrać ucina i rozwija myśli trochę tu a trochę tam nie bardzo wyspana nie bardzo posprzątana w środku trochę bałagan ma. I ma swój krzyż bolący od góry do dołu kręgosłup sztywnieje odmawia współpracy co będzie za kilka lat jak teraz już jego ręce mówią że jest źle musi być zatem równowaga nie można mieć wszystkiego. Dużo wyschło i zwiędło marchewki i śliwki mało soczyste jak pada to albo od razu kataklizm albo jak z cebra nie ma półśrodka albo jest zło albo dobro. Pokrążyła po targu kupiła co trzeba u starszego pana i małżeństwa które z pasji hoduje warzywa i obowiązkowo bukiet nieco rachitycznych cynii od staruszki z ogródka babina się nastoi a trzy złote zawsze się jej dołożą do tego co ona tam chce jest trochę tu trochę tam. Pachnie ziemia wygrzanym latem świt podnosi pokrywę świetlistego nieba widziała przedwczoraj było jasnopomarańczowe a potem zapadła jeszcze w płytki sen póki nie było trzeba natychmiast do kawy.




3 sie 2017

M 252 albo szumi:

Szumi, niezmiennie, niebieszczy się i szarzy, styka z niebem w zmrużeniu oczu, wyrzuca na brzeg muszle i meduzy, głaszcze brzeg wachlarzem fal, jest. Pytają o nie ci, którzy nie potrafią z centrum trafić do morza, pytają, co to jest molo, są jeszcze ludzie na świecie, dla których jest wiele niewiadomych, do zdziwienia u niej, ale cóż, można nie wiedzieć i nie trafić, chociaż to tak oczywiste, chociaż w telefonie nie napisali. Słońce brązowi ramiona, plącze nitki jej nadgarstków z przedramionami jego , głosy mew podrywają brodę w górę, bardzo duże chmury dzisiaj patrzą na nią, okruchy muszli wyglądają jak pokruszone bezy na falbankach fal. Idą i idą, mijając ludzi w ubraniach o rozmiarach, które chcieliby nosić, ale które nie zawsze pasują, ludzi, którzy patrzą tylko w ekrany smartfonów, którzy rozmawiają ze sobą kciukami na messengerze, bo w słowach nie ma emotikonów, gifów i słownika, bo trzeba się wysilić a tu się samo pisze. Po co słuchać morza, skoro można zagłuszyć je rąbanką, która zaledwie leżała obok muzyki, nie ma wakacji bez hitów, które są fast foodem dla ucha, frytkami z mrożonki smażonymi w starym tłuszczu ciągnącymi się przez pół wybrzeża. Jak to zresztą jest z tą muzyką, że rzadko już teraz zdarzają się wielowarstwowe aranżacje, które rozgryza się uchem raz po raz, nuci bez przerwy, pamięta, podziwia ich złożoność, aranżacje, które są podporą dekady, kiedy aż nie wiadomo, czy bardziej zachwycać się melodią czy słowami, piosenki, które można zanucić o trzeciej w nocy obudziwszy się nawet z nerwowego snu. Już niewielu ma tak piękną dykcję jak ci, którzy już odeszli, kto oswaja tak pięknie słowa, potrafi dotknąć nimi tam, gdzie zazwyczaj zamknięte bo boli, bo tęskni, bo nie chce, bo nie umie. Może ona, wychowana na winylowych płytach taty, nauczyła się wchodzić w muzykę jak w "Bolero" Ravela, gdzie raz po raz pojawiają się kolejne dźwięki, potem szarpała się z trąbką Milesa, zawsze lubiła muzykę z podszewką, z porwanym rytmem, ze słowem, które zostaje w pamięci jak niecodzienny widok księżyca w zaćmieniu, potrafi zamyśleć i jeszcze to nie raz powtórzyć. Słucha uważnie odgłosów ulicy, w restauracji, szumu ekspresu do kawy, szycia świtu przez delikatny głos słowika, nerwowego szczekania psa sąsiada, dudnienia ciężarówki z ciężkimi rurami, płaczu dziecka, które się boi, albo jest śpiące, albo nie chce tego, czego chce rodzic, dysonansu między tym, co stałe i niezmienne i tym, co narasta i nie jest takie samo, pana z kukurydzą dla tych, którzy gromadzą witaminę D i brązowieją na akord. Dobrze jest wsunąć się w dźwięki ulubionej muzyki, obejrzeć niełatwy film, który nie jest głupią i głupszą komedią, iść ulicą i zauważać coś więcej niż kilka cali na ekranie telefonu, podziwiać starszego pana w amarantowych skarpetkach, karmelowych lordsach, taliowanej, zielonej marynarce i poszetce w grochy. Ten pan raczej nie słucha muzyki do wyrzucenia z ucha, nie takiej jak za słony popcorn i słaba kawa z przewagą robusty, którą się chce zapomnieć tak szybko, jak to możliwe.  Dobrze jest więc iść z i słuchać tego, co lubi najbardziej, czyli ich wspólnego, tego samego rytmu.

27 lip 2017

M 251:

Gdzie są ciepłe ręce nocy, które przytulają ją od progu, między palcami rozkruszając drgania świerszczy i zapach lata, kiedy można było wyjść na trawę i podeprzeć gwiazdy głową. Nie ma, jest zimno i mnóstwo komarów obwieszcza, że może lepiej wrócić na fioletową kanapę, wróciła. Mirabelka w tym roku bezdzietna, niedobrze, bo kończą się zapasy, jakoś dziwnie się splatają te warzywa i owoce, jak jest jedno, to nie ma drugiego i tak w kółko. Za dnia z małymi nimi grają w kółko graniaste i rośnie balonik nasz malutki, a potem ze śmiechem padają na trawę, w tym roku nawet urosła i trawą jest, a nie ściętym, beżowym rżyskiem. Jeździ na targ, zdobywa marchewki i pomidory, z którymi mała ona rozmawia, bo mają ciekawe kształty a maleńka ona najlepiej chrupie brudne ogórki ze skórą, uśmiechając się czterema dolnymi zębami jak tylko można najszerzej. Ona, w wieczory z planami na kolejne rzędy kiszonych ogórków, delikatnie łaskocze nadchodzący powoli sen kołyszącymi dźwiękami fortepianu, który z każdym dźwiękiem rozbija napięcie, bo nie lubi być zawsze miła, bo się wkurza też i czasem długo gryzie w ustach słowa, aż je wreszcie wypluje i napisze, bo co, bo dlaczego ma nie mówić, co myśli, bo nie będzie wiecznie tiu tiu. Ma codziennie armię wyciszaczy, ostatnio jeszcze parzy super dobrą kawę, która pachnie około trzeciej, w sam środek popołudnia, oddycha, zauważa, wścieka się tradycyjnie na kierowców, którzy nie widzą znaków i nie potrafią nacisnąć gazu i nie przewidują i nie znosi, jak ktoś zaparkuje bezmyślnie i wyjeżdża na siłę, nie wypuszczając nikogo z parkingu, no tak, szału można dostać, ale go nie dostaje, bo ćwiczy tej wścieklizny nie dostawanie i nawet jej czasem wychodzi. Pisze nie to, co chce, a to, co powinna, a potem nagle brakuje jej liter, bo wykorzystała limit kół ratunkowych, bo wieczór, bo czas leci tak szybko, że nie można nadążyć i sił brak, bo zjadła kolejne pudełko pachnących, omszałych malin, dlaczego nie widelcem, jak zawsze, zapomniała chyba. Gdzieś daleko, w tej cichej tu, późnolipcowej nocy szumią korale samochodów nawlekane na naszyjniki ulic, plączą się, szumią, zależne od czerwonych i zielonych świateł i te naszyjniki nawijają się na mniejsze i większe szyje miast, stroją się mniej lub bardziej, mrużą oczy, pękają tam, gdzie ciemno i naprawiają trochę dalej. Piją się shorty i longi, przegryzają zakąski z hummusami i pate z wątróbek z galaretką z madery, chrupią wielkie zapiekanki posypane szczypiorkiem,  błyszczą oczy, usta, żelowe paznokcie i dekolty typu carmen upolowane na ostatnich wyprzedażach, gdzieś szumią koralami świateł miasta, a ona ma ciemno, cicho i tak bezpiecznie, że już nigdy nie wróci tam, gdzie kiedyś była, nie będzie czuła wyjeżdżonych letnimi oponami asfaltów, nie szkodzi, nie potrzeba.

17 lip 2017

M 250 albo człowiek - furtka:

Mieli nareszcie ten swój Kraków, złażony doszczętnie, z niebem podpieranym parasolem, z kapslem księżyca jak od folii aluminiowej po tłustym mleku w butelce,  Kraków liczony na ich palcach, pomiędzy jaśminem a kwitnącymi lipami, bez czasu, zatapiany w słowach, dobrych arabikach i liczeniu rzęs, ciężki od dobrych wspomnień, cofnięty w przeszłość, kiedy jeszcze nie było niebieskookich nich, kiedy byli nierozerwalni i teraz też są. Urosły lipy na Plantach, wydoroślały miejsca, wysiedziały się krzesła w zaułku Tomasza, narysowali więc sobie na nowo swój plan ścieżek, jak przyjadą tu  sami za jakiś czas, zobaczą, co znów się zmieniło. Od pięciu lat należy do Serafinów, wierzy nie tylko w znaki i nie przypadki, ale również w to, że jest równoległy świat pomiędzy ziemią a gdzieś tam, gdzie są ludzie, zanim na zawsze pójdą gdzie indziej. Ona to wyczuwa, jakby nasłuchiwała, że szumi powietrze, że ktoś jest obok niej, wie, że to ktoś bliski, kto jakby się zaplątał w tu i teraz bo śmierć zdmuchnęła go o sekundę za szybko, nie boi się tego od momentu, kiedy babcia Irena przyszła do niej we śnie, usiadła na łóżku w sukience z kołnierzykiem i od tej chwili otworzyła jej furtkę, przez którą wchodzą ci, którzy nie wiedzą co zrobić, jak już nie będzie ich na tym, co ona, świecie. Tak ma, że patrzy na znaki, że śnią jej się czyjeś śmierci, ma przeczucia, że w danym dniu i momencie trzeba uważać, żeby jeszcze trochę pobyła tu a nie poszła sobie tam, bo jak nie napotka człowieka-furtki, to co będzie z nią, jak trochę powisi między ziemią a miejscem, gdzie nikt nie wie co jest. Może to rodzaj intuicji, jakiegoś daru zauważania i odczuwania, który ma od dziecka, nie mogło być inaczej, że wie, kiedy ktoś bardzo bliski ma umrzeć, wie, kiedy ktoś jest w ciąży i życie pojawia się za życie, tak według niej jest, z jej doświadczenia, nie z utartych wiar, nie z tego, co się uważa powszechnie, bo przecież w to, co ona wierzy, nie wierzy prawie nikt. Żyje przeczuciami, jakimś światłem, które się w niej zapala i wtedy ona wie, że się coś wydarzy, czasami cierpnie jej skóra, czasami budzi się w nocy albo specjalnie nawija na długą szpulkę snu, aby pomóc tym, którzy się miotają między ziemią a niebem. Dlatego lubi Kraków, bo jest w nim coś, co powoduje duże sny, bo zostawiła w nim milion emocji, bo to miasto utkane właśnie z dusz, wspomnień, kolorów i smaków, nie inaczej przyciąga tyle ludzi, którzy do niego ciągną jak na piknik pod wiszącą skałą. I on to rozumie, te jej nie do uwierzenia i wytłumaczenia przeczucia, bo one są właśnie takimi, jakie mają być i bardzo jej. Czarowniczka, jak mawiała jedna z jej magicznych, krakowskich osób, które takimi pozostały i też wróciły do Krakowa, bo tam jest inne niebo, wciąż pełne cudów i nie tylko miłości.

30 cze 2017

M 249:

Piękny to był  dzień, jasny, słoneczny, z niepokojącym wiatrem, z ogrodem pękającym zielenią w szwach, pełen begonii, surfinii i domowych poziomek, z deszczem i nie deszczem, z nowymi pająkami i mrówkami, z koniczyną, która rośnie wszędzie za dużo. Ona osłabiona po milionowym razie kaszlu, naciągała ten dzień, aby był jak najdłuższy, aby nie zapadł się w noc, nie przestał być świetlisty i zapraszać do wypicia kawy na tarasie, aby czerwiec jak najdłużej pachniał czerwcem, kiedy kończą się truskawki a zaczynają czereśnie i maliny, korowód czerwonych owoców, słodkiej marchewki, jeszcze małych buraczanych kulek, kiedy pomidory stają się coraz słodsze i coraz tańsze. Jaka ona teraz organiczna, w zieloność wtopiona, nie w siatkę ulic, w żyłki botwinki a nie w betonowy rysunek kostek betonowych, nie nosi w torbie swojego życia tysiąca skasowanych i nie skasowanych biletów, dziesięciu błyszczyków, małej wody mineralnej, żelu do mycia rąk na sucho, pudru w puderniczce, czegoś do czytania i pisania, nie ma miejskiego zestawu do resuscytacji czasu i okoliczności, starannie dobrana i umalowana, taka miastowa na wskroś, bo tak było trzeba.
A teraz ma swoje pięćdziesiąt pięć kilo włożone w spódnicę z Mango sprzed dziesięciu lat, wystarczyło ją odświeżyć i działa nadal i nawet żyje i do tej prostoty ma cienką paszminę w intensywnych kolorach jakie uwielbia, tak, bo ona zawsze musi mieć jakiś akcent, coś co zwisa i nie zakrywa przedramion, tak lubi najbardziej. Zadowolona bardzo z serum Iossi z wiesiołkiem i kremu nawilżającego do pary, nawet kury, co jej podeptały pod oczami, poszły sobie gdzie indziej, zostawiwszy zaledwie niewielkie ślady, jak cudnie, udało się. Jeszcze wciąż chora, ale z rozłupanym murem zapalenia oskrzeli, śpiewa małej jej piosenki o chabrach i makach, ganiają się po trawie wszystkie trzy na boso a potem maleńka ona wyciąga mięciutkie stopki do całowania, bo właśnie miała ała, karmią rybki w stawie, jedna z nich to nemo, nie inaczej. A potem przyjeżdża on, z tymi swoimi cudownymi przedramionami, brązowymi oczami i bardzo sobie opowiadają co i jak i myszkują po sobie oczami, jak to się dzieje, że wciąż chcą siebie i chcą i żeby się ten czerwiec nie skończył, bo chociaż chorowity, to nasycony nimi bardzo bardzo.

13 cze 2017

M 248:

Targ obsypany kwiatami, chciałoby się mieć je wszystkie, pelargonie w milionie kolorów, surfinie, begonie, niecierpki, coś, co wisi, leży, ma duże i małe liście, zamyka kwiaty i otwiera, przekwita szybko i wolno, jest jednoroczne i kilkuletnie, dywany kwiatów, dobrze by je posadzić i patrzeć jak rosną, pięknieją, są, najlepszy film na świecie, każdego lata inny.  Sadzi, podlewa, przycina, pieli, psika takim na chwasty i ciągle coś robi i ciągle mało, bo jak wypieli tam, to rośnie tu i tak bez przerwy. Dużo w domu, nie chce się z niego wychodzić, taki piękny w środku, a zresztą maleńka ona posiała na sobie kropki na o i musiały je wysiedzieć aż staną się małymi strupkami i znikną. Domowi się więc bardzo, wyszukuje nowych czerwcowych smaków, wwąchuje się w krzak jaśminu na ulicy, nareszcie, nareszcie jest jej ukochany, przedletni zapach, pięści peonii pokazały swoje linie papilarne, różowe, ogląda je sobie z okna i na żywo, piękne są. Mają siebie trochę, są sobie dla siebie, rysują się palcami, jedzą widelcem truskawki z serkiem waniliowym, piją zieloną herbatę i sumiennie wspólnie jedzą obiady, chrupią ogórki, kapustę, nieopierzone ziemniaki, łaskoczą pękiem pachnącego koperku, chrupią nożem po soczystej cebuli dymce tańczącej po dużych pomidorach. Przez to siedzenie na przełęczy miesięcy przegapiła kwitnienie tylu tylu co lubi, z oddali podziwia dziką różę, co będzie z owocami w tym roku nie wiadomo, bo boleśnie podczas Zośki i później wszystko zmarzło. Przejmuje się jakoś tym, bo wrosła bardzo w oglądanie wiosny, bo cudownie to uspokaja i tuli, bo zwolniła bardzo, że już chyba bardziej nie można i nie ciągnie ją do kaw, do galerii handlowych, do nowych ciuchów, do nowości w makijażu, bo ona ma teraz ogród z chwastami i co zrobić z sumakiem, który się tak rozmnożył i zajął pół trawnika po prawej stronie, że już bardziej nie można. Wieczory czerwcowe, nie na tarasie, bo noc jedzą komary, zalotne żaby dopięły swego i teraz cisza strzyżona ptasim śpiewem nad ranem, codzienne rytuały w domu i  stopienie się w węglach jego oczu i tak lubi teraz, chociaż czerwiec znów pędzi szybko, nienaturalnie szybko, jak ich nowa mazda cx5 w pięknym szkarłacie.

23 maj 2017

M 247 albo jeszczemajowy:

pan z trąbką i skrzypcami grał w niej muzykę od zawsze zaczynał od bacha i wracał tam gdzie był na uliczki te znajome tak gdzie izolda i wreszcie gdy dni wyblakną mi i powiem tak żegnaj mój świecie podjedzie tu kierowca z mgły w niebieskim swym kabriolecie ja sam dojadę tam gdzie czeka mnie ostatnia puenta nie nie nie dziś bo koncert mam a to rzecz święta i ona jak usłyszała że jednak pojechał bo tam gdzieś gdzie nie wiadomo co jest wezwali go do największej orkiestry świata a ona w ten dzień kupiła tysiąc kwiatów i sto litrów ziemi i sadziła te begonie pelargonie i inne nie nazwane w dźwiękach tej muzyki jaka się już nie zdarzy nigdy i płakała ukradkiem bo tak bo musi wypłakac ten brak że nic już nie będzie takie samo. Umiera ten świat zabiera wirtuozów dźwięku  i nie zastępuje ich za bardzo nikim bo teraz żyje się w smarfonie i aplikacji na wszystko żyje mało melodyjnie bo po co przecież są jakieś piosenki jednosezonowe wydmuszki nie do zanucenia a jeśli nawet to ruda tańczy jak szalona i tyle można zaufać kumkaniu żab i szumie majowego deszczu bo to muzyka od wieków taka sama można posłuchać jak rosną kwiaty pękają im pąki i jak wieczorami słucha się tych koncertów kiedy wszystko rośnie i rano podziwia o ile.  Są ludzie którzy usiłują być muzyką ale to nie jej dźwięki ona woli te stare te odkrywane na nowo oparte na głosach jakich już nie ma świat sobie poszedł w stronę w której ona się gubi i żeby się upewnić że jednak jest tiu i teraz wita świeżo rozkwitłe kwiaty  Ziemia pachniała wdzięcznością nie spieszy się nigdzie cierpliwie czeka na niedużą łopatkę na nowe korzenie które przyjmie które w dźwiękach trąbki jedynej i rozpoznawalnej pięknie potem urosną kwiaty ona uwielbia cieszy się że tyle mogła i tyle umiała. Wieczorem zatapia się w jego palcach w ich domu który jest zupełnie jak jing i jang w którym wszystko stapia się w jedną całość bo każdą rzecz wybierali razem i dlatego jest tak spójna pięknie im to wyszło tonie w kwiatach w zapachu ziemi w myślach dlaczego tak szybko konieczność zabiera kogoś kto był niezwyczajnie na teraz dobry słuchaj proszę co było przeszło nie wróci wczorajszy smutek niech już nie smuci więc zostaw zostaw wszystko i zatrzymaj mnie

16 maj 2017

M 246:

Pojawiła się w swoim rodzinnym mieście sama, z zachłannością czasu dla siebie, z przespanymi nocami, z planami, że będzie to i tamto i nie wyszło. Najpierw rzuciła się na skupisko sklepów, wgryzła się w wyczekany i lubiany labirynt z obietnicą znalezienia właściwego, celnie w punkt trafionego czegoś do ubrania, kiedy jej barometr nigdy nie zawodził, kiedy wiedziała co i jak i w jakim rozmiarze i do czego, nagle nie potrafi, gubi się i wychodzi, tracąc cenny czas i minuty słońca. Nie umie bez niego kupić bluzki, bo nie ma tej jego przyprawy wzroku, który powie, że to ta, że wciąż wygląda dobrze, chociaż ona i tak wie, że tak jest, ale potrzebuje lustra koniecznie w nim. Wszystkie szpilki są za wysokie bez niego,  kawy nie ma co pić, bo czas ucieka a najlepiej się pije flat white w towarzystwie brązowych oczu, każdy długi sen niespokojny bo nie ma jego skrzydeł w każdym momencie, kiedy tego potrzebuje, za mała ona na to duże miasto, weszła  w te miejskie wygodne kapcie, które zna na wylot, uwierają bez niego nawet one, chociaż tak dobrze je zna.
Wychodząc, z galerii handlowej wypruła nitkę, która ciągnie za nią  zmielony baobab dający szczęście i zdrowie i naturalne brwi Ani Starmach, szok w czasach pomad, cieni i kredek do brwi, że tak można, to niespotykane, że jeszcze nie padła ofiarą pęsety i wosku. Że wszystkie bluzki mają kaskady buf u dołu rękawów, że są proste i haftowane i do tego nosi się poszarpane dżinsy, właściwie można sobie kupić takie normalne a potem je pociąć i spruć wedle uznania i przy pomocy ostrej tarki do warzyw. I jeszcze dżins i kwiaty i naszycia i w tym wszystkim niemożliwe jest znaleźć granatową spódnicę do kolana, nieco efektowną, z uroczą kontrafałdą, klasyczną i nie uszytą ze sztuczności, no nie ma, jakby ktoś wyeliminował tę część garderoby, też sobie wymyśliła taki relikt, ta ona.
Modny błysk na twarzy. Matowe szminki nude czyli w nietwarzowych beżach, dla wielkoustych i będących na czasie. Ona na czasie nie jest, więc je omija, wierna od lat soczystym różom, w parze z umalowanymi rzęsami wyglądają naprawdę nieźle. Więc ta Łódź taka wyczekana a na obrzeżach dni nijaka, ulice nabrzmiałe od wspomnień, przebudowanych jak ulice, zatartych jak napisy po knajpach, których już nie ma. 
Dlatego od teraz już na pewno wie, że tam, gdzie rośnie jej dom, misternie teraz dba o wygląd jego środka, a na zewnątrz sadzi begonie, dalie i surfinie, aby dać się zatonąć w kwiatach i słońcu już niedługo. I nie ma w nim sproszkowanego baobabu.

11 maj 2017

M 245 albo środek remontu:


Nie do wiary, że za miesiąc mają być truskawki, jak one urosną, kiedy tak nieustająco pada, kiedy zimno, nie ma jak wykopać umarłych azalii, nie ma jak rozstać się z tym, co uschło w zeszłym roku i tak sobie trwa przyrośnięte do tego, co narosło nowe. Katarzy się i walczy z bólem gardła, ciągle coś się za nią ciągnie, jakby to zimno przeciągała na drugą, ładniejszą stronę roku, no jak to jest z tym zimnem, kupiła piękne dalie i begonie i żyły jeszcze do wczoraj, kiedy nad ranem przyszedł dziadek mróz i skosił je na zawsze. Jeszcze o siódmej rano były powleczone delikatnym szronem, jeszcze różowo żywe a potem stopniowo sobie umarły, niby nic, kwiaty, ale strasznie przykre, bo wybierała je jak wszystko, z wielkim sercem. Ale za to w nareszcie słoneczne popołudnie, w fazie remontu, kiedy się czeka na finał, przyjechały oczekiwane meble, w końcu osiadły u niej  po półwiecznej tułaczce, nareszcie ciężki kredens stanął na właściwym miejscu i sapnął i powiedział dziękuję, a ona nienormalna, bo jak to można się popłakać z powodu mebli, bo naprawdę on do niej szepnął, jak stanął pod ścianą i ona go dotknęła. Jak już kredens zamieszkał wraz z owalnym stołem, to wnętrze, chociaż jeszcze niekompletne w tekstylia i kominek, nagle stało się całością, kuchnia rozmawia z salonem, stół po jednej babci rozmawia ze stołem po drugiej, normalnie słychać. Tak, ona tak ma, że wszystko co było musi być też teraz, choćby w części, dlatego łączy w domu dawne energie z nowymi, łączy się to w jedną, harmonijną całość. Bo ma teraz czas harmonii, na razie wszystko się równoważy, nie musi a chce, na przykład snuć się po targu w poszukiwaniu idealnych begonii, dużych wiejskich jajek, soczystego w zieleń koperku i eko marchewki. W tym majowym, jeszcze nie za ciepłym słońcu, potem w nadgryzionym już księżycu, w ciepłym blasku lampy, jest sobie z jego brązowymi oczami, z mruczącym kredensem, tak tu i teraz, jak ma być w środku maja i to się nazywa szczęście.

28 kwi 2017

M 244:

Wciąż stoi na skraju przepaści czy runąć w sen czy podeprzeć go kawą i przecisnąć się przez dzień po szóstym biegu włączając tempomat. O czwartej rano usypia marudzenie maleńkiej jej wodą z nutramigenem i po tej nitce bardzo cienkiego snu dociągną jeszcze do szóstej, nie, żeby jakiś kordonek, ale nitka, zawsze to lepiej niż nic. Dni się nawlekają bardzo szybko, bo kaszlą, bo nie śpią, bo marudzą, bo wybiera mosiężne krany, zlewy 50 cm, poluje na lampy, precyzyjnie dobiera to i żadne inne, uparta jest jak muł, szukając odpowiedniej rolety z falbanką w stylu kolonialnym, zasłon w motyw koronki, przełamuje, przegryza style, urządza wnętrze tak bardzo ich, że jak już będzie gotowe, to tak, jakby się zamieszkało w ich niebie.  Do skroni pogniotło jej oczy, no trudno, tak to jest, że pewnego dnia to się zdarza i tak jest i można sobie smarować i wyobrażać, ulegać iluzji, że to minie, a nie minie, bo się dużo uśmiecha, bo nie dosypia, bo jest bardzo tu, a tu to właśnie jest marzenie o przespanej nocy, ale coraz lepiej sobie z tym radzi, a jakże. On naprawia ludzi, ona czeka, aż usiądą sobie  w śpiący na górze i nie śpiący na dole wieczór, aż sobie wymienią nie tylko spojrzenia, a potem nieprzytomni, pójdą w swoje noce. Jeszcze nie wykluło się wszystko, nie zakwitło jak należy, roztapia się w deszczu każda myśl o tym, że może być inaczej, jak to, gdzieś kwitnie słońce, a co u niej, nic tylko mokro coraz bardziej i bardziej. Nie wie, co nowego w muzyce, ostatnio mało czyta, czasem zaczepi się o jakieś monstrualnie nie pasujące getry i buty na koturnach w towarzystwie krótkiej kurtki, tak, czasem sobie popatrzy, jak można sobie popsuć wygląd niewłaściwym doborem ubrań, bo teraz na czasie podarte dżinsy i bluzki z rękawami w roli głównej, zobaczy, jak będzie wiosną, jak u niej w mieście zaczną się ubraniowe kompozycje. Na razie podziwia nie tylko wymysły fryzjerów, ale przede wszystkim cierpliwość tych wszystkich, którzy namiętnie szlifują neonowe paznokcie żelowe w szpic, jakie wzorki, jakie tragedie się odbywają, jak taki paznokieć się złamie, ile czasu potrzeba, aby ozdobić takim neonem ręce, ile. Poza paznokciami zauważa tagliatelle z buraka i dobre ciastka słodzone morelami, że wciąż pieką jej ulubione, drożdżowe obwarzanki z makiem i jak dobrze, że może jeść ich ile chce, że nie musi nic zrzucać, bo nie miałaby i tak kiedy ćwiczyć, bo w czasie, kiedy można, to ona jest z nimi, a kiedy ona mogłaby, nie ma co albo nie ma siły. Idzie sobie  w maj szukając nowości, również w lesie, bo drzewa wciąż zaciskają pięści pąków, przez zimno nie pozwalając im rozkwitnąć, niosąc coraz cięższą maleńką ją na coraz chudszym biodrze jej.

10 kwi 2017

M 243 albo o wieży:

Nie jest jedyną, która buduje wieżę, codziennie w niej siedzi, można cały dzień prawie nic nie mówić, być po prostu, odzywać się sporadycznie do małych nich, ma swoją wieżę, którą sobie zbudowała, tak na własne życzenie, jest sobie w niej, nosi ją ze sobą, każdego dnia. Czasem z niej wyłazi, wypuszcza warkocze aby on wszedł na chwilę,  którą tak obydwoje lubią, a potem znów zamyka podwoje i ma sobie te swoje mieszkanie, w którym tuli małą i maleńką nią, bo chore, bo chcą do mamy, bo trzeba oddechem skleić małe powieki, wyśpiewać wszystkie kołysanki, które zna. Wybudowała sobie wieżę z kołdry w arbuzowe minky ze słoniami i w szare z sowami, we wnętrze Lancii jeszcze delikatnie pachnące paczulą, Skody zasypanej okruchami półsłodkich ciastek holenderskich, w nitki czuwania pociągnięte krzykiem maleńkiej jej jak zapis matczynego ekg, martwiącego się, dlaczego ona tak ma. Jak patrzy wokół, to widzi wiele wieży, codziennie ktoś nosi swoją, ostrożnie, jak wielką palmę przed świętami wielkanocnymi, palmę bycia samemu, rytuałów, które ratują przed runięciem w przepaść, wieżę rozwiązywania krzyżówek i łykania rzędu leków, rytuałów w pielęgnowaniu chorej bliskiej osoby, bez którego ta druga osoba nie przeżyje, kiedy nie odbędzie się każdy z etapów. Starannie omijają się wieże, żeby nie uderzyć, nie ponarzekać na to, że takie wysokie, że nie można ich położyć, ominąć, ani zostawić, nie można pożyczyć, można jedynie poprosić, aby na chwilę ktoś ją potrzymał, bo mdleją ręce i wtedy jest wolność i nicniemuszenie, ale to wielka rzadkość.
Zawadziła nią o zapach kwitnącego na biało drzewa, mocny, odurzający, który ją przytrzymał za kołnierz na jednej z ulic wiosennego Lublina. Bo dzięki niej jeszcze więcej zauważa. To nie samotność ani kamyk w bucie, to zgoda na tu i teraz. I dobrze.

19 mar 2017

M 242:

Wietrznie, zimno, przedwiosennie, w samochodzie fruwają rysunki małej jej, w garażu i na strychu plaga myszy, przedwiośnie bez przyglądania się. Nie malowała paznokci wieki, nad skroniami dopiero dzisiaj udało jej się zamalować srebrne nitki, nie zastanawia się nad niczym w wyglądzie, nie pamięta, kiedy malowała się cieniami do powiek w codziennym dniu, stała się trochę bezcielesną maszynką do wożenia, odbierania, kupowania kury mięsnej, wiejskich jajek, szynkowej od Nowaka, dwóch kilogramów marchwi, pietruszki, soczystych jabłek i pomarańczy, niezbędnych do uzyskania odpowiedniego dźwięku w wyciskarce wolnoobrotowej Kuvings. Odkurza, wyrzuca śmieci, zmywa, robi tysiąc prań bo rotawirus, mama w czterech ścianach swojej samotności, w wieży o ścianach z rutyny, z pospieszną rundką do sklepu i warzywniaka, jej chwilowa wolność przemierzana jak najszybciej pedałem gazu granatowej Lancii Musa 1,9 TDI, 110 kM, uwielbia to auto, chociaż ma strasznie słabe światła, założy mu nowe okulary i będzie lepiej. Kiedy maleńka ona jedzie autem bum bum z żółtą gąsienicą a mała ona po raz tysięczny jest Elsą i ma moc na fioletowej kanapie, ona szoruje się na sucho włosianą szczotką na dłuższym kiju, potem szybko bierze prysznic robiąc miny w kierunku maleńkiej jej, wciera ujędrniający balsam Dove, potem oprócz toniku z Tołpy nakłada emulsję nawilżającą ze sfermentowanymi algami z Hada Labo i dalej się już nie przejmuje bo nie ma czasu, bo z wciąż gładkiej skóry wychodzi z niej mama. Codzienny czas jest wypełniony szczegółami, odkładaniem, przekładaniem, chowaniem i wyciąganiem, wycieraniem, podnoszeniem, kładzeniem, słuchaniem i myśleniem. W jej mieście nie ma jak i gdzie przeciągnąć oczu po wiosennych propozycjach w kawiarni Costa, uwielbia ich flat white, cudownie aromatyczna arabika bez nuty kwasowości i goryczki z doskonale dobraną ilością mleka, nie ma gdzie iść w niedzielę rano na rodzinne śniadanie z wypiekanymi chrupiącymi bagietkami i ulubioną croque madame, tak, przyznaje się, lubi wspominać takie ucieczki w smaki, kiedy można było posączyć czas przez słomkę wraz z grejpfrutowo-pomarańczowym sokiem albo ulubionym mango lassi ze szczyptą imbiru.
Nauczyła się tej samotności, którą sobie sama wybrała, bo nie spotka na ulicy koleżanki ze szkoły ani ze studiów, ani z bloku, porusza się raczej w ściśle określonym kwadracie i nie zastanawia się ostatnio, czy któryś róg ją bardziej uwiera czy nie, jest sobie każdego dnia, bezmyślnie, leniwie, bo często jest tak, że jej się zwyczajnie pisać nie chce. Ma pokrzywione żebra, bolące plecy, tęskni za nim, szuka równowagi, oddycha, przygląda się, nie chce jej się poukładać w szufladach w bielizną  i znów jest bezcielesna.

8 mar 2017

M 241 albo o chlebie powszednim:

Lubi kupować różne bułki i chleby, nie jest tak, że zawsze te same, nie. W każdym sklepie niedaleko jej domu zwalnia przy półkach z pieczywem, ogląda sobie papierowe naklejki na różnych bochenkach, często kupuje takie malutkie, akurat na jej nieduże potrzeby,  małe, uczciwe bochenki posypane niewielkimi ziarenkami, troskliwie pieczone, zafoliowane i pokrojone, bo tak łatwiej. Lubi miękkie, drożdżowe obwarzanki posypane makiem, cudownie smakują z mirabelkowym dżemem i kozim serem, niekoniecznie te z Wąchocka, bo jak poleżą kilka godzin, to trudno je ugryźć, pomimo swojego nieskalania spulchniaczami. Lubi żytni i razowy z dynią od Krawczyka, żytni z Batmaru i jeszcze taki miękki i ciemnawy stamtąd, który lubi mała ona, tylko z masełkiem. Lubi wwąchiwać się w lekko przypaloną skórkę bułki z przedziałkiem, a potem podgryzać pachnący drożdżami miąższ, w ogóle mogłaby bułki nie jeść, tylko wąchać. W Łodzi jadała wszelakie odmiany żytniego chleba, bez wyraźnych upodobań z miejsca pochodzenia, chociaż w jej kubkach smakowych i równowadze pomiędzy chrupiącą skórką i pięknie wyrośniętym  środkiem, przodował wielki bochen chleba od Gniotka, po który w okresie okołoświątecznym ustawiają się gigantyczne kolejki, porównywalne z tą po pączki w cukierni Michałek na Krupniczej w Krakowie. Krojąc tak wielki chleb, mama zawsze wykonywała na nim znak krzyża i coś w tym jest, że ona też tak ma przed rozpoczęciem krojenia każdego bochenka. Doskonale pamięta smak żulika posmarowanego masłem i powidłami, rodzaj bułki z ciemnej mąki, z drobinkami jakby przypalonego karmelu i rodzynkami, który poza granice Łodzi nigdy nie wyszedł. Uwielbia maleńką piekarnię w Lublinie, pod sufit wypełnioną stosami różnorodnego pieczywa, bez podświetlanych lad i luster, tam kupuje zawsze jaglaka z białym serem w skorupce z cienkiego, twardego drożdżowego ciasta, mniejsze i większe miękkie, rozkosznie pachnące cebularze i jej ulubiony chleb pytlowy, z lekko wilgotną skórką i takim środkiem, który najprościej na świecie rozsiewa aromat uczciwego chleba, który ma równomierne bąbelki na całej powierzchni kromki i tworzy absolutnie doskonały duet z wszystkim, co chciałoby z nim tworzyć kanapkę. Uzależnienie od Krakowa przybiera rozmiary węzła ratowniczego, kiedy wbije zęby w chleb kresowy od Buczka, z nieregularną, spękaną skórką z jednej strony i odciśniętym liściem kapusty z drugiej. Na Starym Kleparzu, w jednej małej budce naprzeciwko  stoisk z serami, kupowała małe bułki z czarnuszką i takie chrupiące, podłużne pszenne, najlepsze do wąchania, potem do jedzenia. Od Pawlaka targała małe bochenki chleba z samymi ziarnami, ulubiony, okrągły królewski i bułki. Z Piekarni Mojego Taty wychodziła z wielkim, podłużnym bochenkiem razowego chleba i nigdy nie mogła się oprzeć tamtejszym drożdżówkom z serem. Uwielbia piekarnie w każdym mieście, które odwiedza, zwłaszcza te małe, posypane mąką i zaparowaną szybą, w których są czasem jeszcze stare wagi, w których pieczywo pakuje się w beżowe, papierowe torebki, z jakiegoś powodu nazwane szarymi. Nie je za dużo pieczywa, więc kiedy trafi w chleb, który smakuje tak, że do zapamiętania, to ją to potrafi uśmiechnąć na długo.

28 lut 2017

M 240 albo urodzinowy:

Trochę to jak westchnienie, przeszło się na drugą stronę i nie stało się nic, stanęła sobie na swojej drabinie lat, postawiła te swoje pięćdziesiąt pięć kilo i spojrzała dziesięć szczebli w dół. Te lata to był czas trzech przeprowadzek, tułaczek, miliona pociągów, biletów, poznanych ludzi, smaków, zużytych kremów, lakierów do paznokci i tuszy do rzęs, poczucie tego, że absolutnie wszystko jest po coś, Piękne dziesięć lat szukania lupą cierpliwości i pokory, potykania się o niezliczone krawężniki i tory kolejowe z wielką, srebrną walizką, którą doprowadziła do śmierci, dźwigając w niej za dużo, a to było trudne. Dwie pary zgubionych butów, zostawione suszarki do ubrań i małe czajniki, zapach osiedlowych sklepów spożywczych i znane na pamięć rozkłady jazdy autobusów. Kolory, smaki, fascynacje jak zimne ognie spalone za szybko, pierogi obok dworca w Żorach, kiedy pociąg ją zgubił i o niej zapomniał i siedziała na dworcu kilka godzin, obładowana myślami bardziej niż zwykle, a pierogi uratowały ją od samotności. Bułka od pani z przedziału, bo była strasznie głodna, a nie zdążyła nic kupić.  Bieg w butach na obcasie na dworcu w Toruniu, z kapiącą torbą od sałatki i wielką srebrną walizką - zdążyła. Poranne godziny szkoleń, kiedy od siódmej już była gotowa z maleńkim rzutnikiem i otwartym sercem na to, co się dalej wydarzy. Nie skończone butelki perfum i drobiazgi, których jeszcze nie wyrzuciła, bo są jak nośniki pamięci tylu wieczorów przez te dziesięć lat. Rytuały powrotów. Złote oczy kotów, których już nie ma, pęknięcie i rozstanie z murem, który miał być na zawsze a jednak się zawalił. Narysowanie tego, co się miało spełnić i wszystko tak się stało, jak chciała. Jaśmin każdego lata, Kraków, dużo Krakowa. Intuicja, ogromna, wyrazista, która prowadziła ją niczym pochodnia, kiedy ona zaciskała zęby i z całej siły wierzyła, że się spełni to, na co tyle czekała.  Trzydzieści trzy lata, adres 3/3 i numerologiczna 33 przyniosły jego brązowe oczy, wciśnięte w Zaułek Niewiernego Tomasza, a potem się potoczyło. Jazda po fioletową kanapę o dwudziestej trzeciej w pachnący czerwiec, zaręczyny prawie w Paryżu odpustowym pierścionkiem, a potem w bardzo upalnym lipcu szelest szmaragdowego jedwabiu i za mała twarz na uśmiech i na radość. Cyprysowa aleja w Bolgheri, wygrzane lato i zrudziała trawa w ogrodzie. Mała i maleńka ona, budowanie domu tam, gdzie nie znała nikogo. Rosnąca siła jak nerw kulszowy, największa i najgrubsza jak do tej pory. Harmonia jak bujanie się w hamaku, kiedy pachnie trawa, kwitną jabłonie i pachnie szczęście. Dużo ją kosztowało to, w jakim miejscu jest teraz, zdarzeń, cierpliwości, czekania, jeszcze większej cierpliwości, bycia poza wszystkim, z całej siły sobą, gdziekolwiek by ją droga nie wyrzuciła, a ona zawsze prowadziła do tam, gdzie jest miłość, bo kocha się nawet spóźniony pociąg, każde potknięcie, każde dobre i złe, które się wydarza, bo jeśli się tego nie zrobi, to nie wróci z milionową siłą i nie przyniesie wszystkiego tego, czego się chce. Jest w bardzo dobrym miejscu, bo zbudowała je sama dokładnie tak, jak miało wyglądać. Ma szczęście w przewlekłym stanie, nie w momencie, jak dziesięć lat temu. Niech więc zostanie.

23 lut 2017

M 239:

Dużo myśli jak nieuporządkowane kłębowisko kabli, jak z nich wyplątać słowa, czasem się nie da, bo wieczór za krótki, bo godziny się tak naciągnęły, że zostaje tylko trochę siły na zmycie tuszu do rzęs płynem micelarnym Nivea do cery nadwrażliwej, wklepanie regenerującego kremu z olejkami Yves Rocher, poklepanie prostokątem szyby po deszczu z drugiej strony i wpadnięcie w sen jak w nieoczekiwaną dziurę.
Jest czas narodzin i czas śmierci, najtrudniej wytrzymać w tu i teraz, bez myślenia, co będzie i jakie wielkie wyrwy zostaną, jak kogoś zabraknie. Ktoś się rodzi i ktoś umiera, miejsca się wymieniają, niby to prastary cykl od wieków, ale kiedy pojawi się gdzieś w jej otoczeniu, to trudno to wytrzymać. Jak bardzo nie ma się wpływu na wiele rzeczy, jak dużo energii idzie tam, gdzie niekoniecznie powinno, i zapętla się to wszystko i wścieka. Potrzeba dużo cierpliwości na czekanie w szpitalu aby przepłynąć ten ocean godzin, które z czasem stają się naprawdę długie, jak rzędy krzeseł wypełnionych niepokojem, skajowymi kozakami, szeptami w konfesjonałach telefonów. Przez te długie oczekiwanie na wynik, co jej wysiadło w mechanizmie oddychania, można policzyć paluszki beskidzkie w podświetlanej szafie, obejrzeć w uszach i mimowolnie wszystkie programy na tvp polonia, można pomilczeć tak, jak dawno się nie milczało i pomimo słabości, to takie czekanie też jest dobre. Jakoś się tak nauczyła, że w każdej i długiej i krótkiej minucie zauważa tysiące szczegółów, które trzymają w pionie, takie małe mrówki z tu i teraz, zbierające tyle myśli w linie i litery i one właśnie pozwalają jej wyżyć każdy dzień maksymalnie intensywnie. Jak bardzo daleko są duże miasta z kawkami i promocjami, z szumem i reklamami, z wiosennymi koniecznościami po raz kolejny, jeszcze dalej niże te obłoki i na razie nie ma siły, ani czasu ich dosięgnąć.

11 lut 2017

M 238 albo o wąchaniu:

Jest jak terminator, bo jak się uderzy o skośną ścianę w łazience to głowa boli, ale nic to, wstaje i idzie dalej, patrząc na krystaliczne, zimowe niebo. W ogóle idzie do przodu, bo nie można inaczej, bo przecież trzeba ładnie zamykać krzyki małej jej w obręczy jej ramion, utulać i całować w śmiech każdą tęsknotę za mamą, żeby była blisko, jak najbliżej, bo inaczej jest mały koniec świata. Leczą się z katarów, we trzy oglądają karmnik z sikorkami, mrużą oczy od słońca i sobie są, każda na swój sposób i w swoim rytmie, trzy wielkookie. Dni są podobne, litery nazbierane przez cały dzień nagle nie mają siły już o dwudziestej pierwszej i są takie słabe, że nie wychodzą z palców, szkoda, bo luty już zaawansowany. Ogląda i zachwyca się nowymi diorami i chanel, podgląda trendy i maluje paznokcie po to, żeby zaraz się złościć, że tyle czasu zajmuje ich zmazywanie, a przez ten czas mogłaby dłużej poleżeć choćby o tę bezcenną milisekundę. Kiedyś kupowała kosmetyki, żeby je po prostu mieć, malować się nimi o tak, dla wielkiej przyjemności i po prostu posiadania kunsztownych pudełeczek, nawyrzucała się ostatnio całych stosów, ciągle zresztą znajduje próbki kremów, serum, odżywek, balsamów, perfum, których i tak nie zużyje, które zasnęły na wieki z datą ważności jak wieko do trumny, tak, fajnie było je mieć, chociaż nigdy by sobie nie kupiła kremu za czterysta złotych, bo przecież to rzeczy dla małych nich, tyle. Może sobie wyobrazić jak pachnie wiosna w perfumerii, składa więc nuty zapachowe, co nowego, dla niej niezmiennie paczula i kwiat pomarańczy, numer jeden o każdej porze dnia i roku. Jej pierwsze pachnidło to "Le Jardin" Bourjois, potem długo nic i wreszcie L'eau par Kenzo, zapach deszczu, do którego wraca niezmiennie z sentymentem, zapach kupiony po raz pierwszy na wycieczce w San Marino, czasy to były zamierzchłe. Na pewno nie lubi zapachów słodkich, karmelowych, mało wyrazistych, takichjakwszystkie, mogłaby pachnieć tym, co już umarło, czego już nie ma i się nie powtórzy, Le Feu d'Issey Miyake, dymnym i skórzanym Black Cashmere Donny Karan, Kingdom Aleksandra McQueena, miękką i niewinną Glorią Cacharel, ciężkim i skórzanym Guccim I, ukochaną Cinemą YSL, Sensi Armaniego, co to za czasy teraz, tak, jest wiele pięknych zapachów, ale za dużo jest do siebie podobnych. Lubi wchodzić rano do łazienki, w której jeszcze unosi się męski zapach Botega Veneta, uśmiecha się, pochylając nad maleńką nią, bo ona jeszcze wciąż pachnie małym dzieckiem, a zapach ten wyrasta wraz z umiejętnością mówienia i chodzenia, mija za szybko, dlatego trzeba jak najdłużej wwąchiwać się w śmiech na szyi.
Tak mało używa perfum, stoją rzędem, Feminite du Bois Serge'a Lutensa, kolekcja Aqua Allegorii Guerlain, niestety bez ukochanej Pamplelune, Allure Chanel, piżmowy i swetrowy Narcisio Rodriguez , Eau Premiere Chanel, Elle YSL, Botega Veneta, cudownie różana Stella McCartney, gorzkawo-świeży Dior, wspomnienie po stłuczonej Cinemie YSL, malinowy Baby Doll YSL i dawno nie używany Eclat d'Arpege Lanvin. Lubi pamiętać zapach Belle d'Opium YSL, Anais Anais Cacharel, Nu YSL, czasami odwiedza perfumerie i przywołuje lubiane zapachy, zatapia się w tych niszowych w niszowych miejscach, gdzie mieszkają, tak jakoś ma. Czeka na zapach wiosny, rozgrzebanej ziemi, lżejszego powietrza, czeka, aż wyprodukują pachnidła do auta o aromacie paczuli, szkoda, że błękitny śnieg nie pachnie, tylko wygląda mrozem, lśniący w księżycowym świetle, nierealny, taki, jak lubi, do zapamiętania, cud.

29 sty 2017

M 237 albo nieopisane niewyspanie:

Nie wie, czy kiedyś była tak zmęczona, nawet wtedy jak mieszkała w walizce to nie było tak strasznie, bo wtedy miała na głowie tylko dobrze obcięte włosy i dwa ukochane koty i nic więcej, a teraz ma dwie małe je i ta jedna wciąż tnie jej noce na niewyspane kawałki, każe się utulać, masować każdy skurcz brzucha, każdy krzyk, która szpulką przenikliwego dźwięku potrafi rozwinąć się w długie nocne godziny. Przewraca się już o siódmej, podpiera mocną kawą o ósmej, a potem przez dzień walczy z rwącym bólem ręki i wtula się w zapach śpiącej maleńkiej niej, żeby nie czuć tego, że jest zmęczeniem zmęczeń i nic na razie tego nie zmieni. To jak sinusoida, z jednej strony radość z pokazywania świata, z drugiej nieustająca, pochłaniająca, żrąca, ogromna, ponad jej siły potrzeba nieprzerwanego snu siedemdziesiąt dwie godziny. Czas depcze jej przez to po twarzy liniami wokół nosa i oczu, zwalcza je ustawicznie wklepując sumiennie rano i wieczorem inne konsystencje i składy, ale im bardziej się stara, tym mniej śpi i koło się zamyka. Ciężko jej się oddycha, bo nie ma najłatwiejszego czasu pomimo czterech niebieskich oczu dwóch szczęść, stara się znaleźć wyrwę w tej ścianie, jaka się stworzyła, już prawie jest, można się zaczepić, zrobić dziurę, powiększyć i przejść na stronę, gdzie jest lepiej, gdzie znów się nie wyśpi, ale będzie więcej tlenu.
Przez trzy tygodnie niepisania milion razy użyła inhalatora i rozmaitych leczących płynów, zaśmieciła samochód kubkami po kawie i ryżowymi chrupkami, które małą rączką pożera maleńka ona, przebrnęła przez wielkie mgły i zakręty, naoglądała się wspaniałości ze świata tworzonego pędzlami, obiecała, że wywiesi karmnik dla ptaków i na razie stoi na ziemi a mróz trzyma, pojechała tam, gdzie świecił śnieg na niebiesko a buty chrupały białą ziemię. Czasami jest tak, że opadają ręce nawet z niepisania, chociaż każących pisać myśli tysiąc, kiedy sprawdza na sobie, że na świecie wciąż są dobre ale i złe rzeczy, kiedy najbliżsi mentalnie umierają bo się pogubili w krainie pieniądza i nic ich nie wróci, kiedy znów włącza respiratory przyjaciół i bycia tu i teraz i to jest jak gazik z octeniseptem, pomaga na chwilę, nie szczypie i goi powoli. Może ma więc niedobory wszystkiego przez to zmęczenie, może mózg jej się wyprostował i ma jedną komórkę z napisem spać, może. Coraz częściej nie ma siły umyć rzęs i wytrzymać do dwudziestej drugiej, bo i tak wie, że znów nie dane będzie jej zapaść w fazę REM.

7 sty 2017

M 236 albo maligna:

Milczy ten początek stycznia sklepami, ulice puste zamiecione przez dziadka mroza, kret nawet zamilkł i nie buduje fortyfikacji na trawniku, nic się nie dzieje, nic, biało wszędzie, cicho wszędzie, zima. Ona wysupłuje tabletki z szeleszczących papierków, liczy krople, wlewa misternie tutką z miarką to, co potrzeba w małe buzie, utula, zamyka powieki na sen, a potem pada sama w pociętą chorobą noc, walczy cały dzień z czterdzieści na termometrze i ledwo żyje. Sprząta, gotuje rosół, który właściwie sam się robi, odpoczywa włączając przycisk czuwanie, jak ma siłę, to napije się wody, jak nie, to nie. W tym chorowaniu pod sufit bolącej głowy uśmiecha się pod nosem, jak na wszystkim teraz zarabia się pieniądze, mogła by być skincoachem, tak, coś takiego istnieje, umarła ze śmiechu, doulą, kupowaczem ubrań na zlecenie, masterchefem obiadów z niczego i w piętnaście minut, przewodnikiem po sklepach w Manufakturze, Galerii Łódzkiej, Galerii Echo i Słonecznej, doradcą wyprawek dla dziecka, przewodnikiem po sklepach z akcesoriami dla dzieci, testerką wózków, smoczków, kocyków eko, bio i organic, butelek do mleka i akcesoriów potrzebnych w podróży, niezmiennie makijażystką i kimś, kto wie, jaki kolor zastosować i z jakiej firmy kupić fluid, które wino jest dobre z tych ze średniej półki, jak bez gps-a dojechać na koniec świata kierując się intuicją, jakoś dużo tego i co z tego. Z wszystkiego można wykreować zawód, a dla niej jej umiejętności są czymś tak naturalnym, że nigdy by nie pomyślała, że można z tego założyć firmę, pozyskać środki z UE, zdobywać klientów i działać i mówić wszem i wobec, że moja pasja jest moim zawodem, jakie to cudowne, jejku. Tak, drwi trochę, ale lansiarstwa w świecie jest tyle, że codziennie można je wydobywać wiadrami, podziwia i docenia tych, którzy tak potrafią, bo ona za nic tak nie potrafi. I jakby pisała więcej, umiała codziennie pod batem dyscypliny blogować i zdobywać czytaczy, traktować to jak swój zawód i brać za współpracę minimum dwa tysiące, jakby się obudziła wcześniej z tym wszystkim, co potrafi, to może miałaby już na czerwoną mazdę cx5, a tak to o. Podziwia tych, co tak potrafią, przygląda się, nawet w gorączce, bo świat się nie zatrzymał, a ona trochę tak i dobrze jej z tym, bo ma poczucie, że najbardziej na świecie potrafi być człowiekiem dobrą radą i tak ma od zawsze i to się nie zmieni. Najważniejsze to wyzdrowieć i móc obejrzeć, jak śnieg się skrzy i w ogóle móc do niego wyjść, ulepić białą kulę i pobawić się z aniołem stróżem.