19 mar 2017

M 242:

Wietrznie, zimno, przedwiosennie, w samochodzie fruwają rysunki małej jej, w garażu i na strychu plaga myszy, przedwiośnie bez przyglądania się. Nie malowała paznokci wieki, nad skroniami dopiero dzisiaj udało jej się zamalować srebrne nitki, nie zastanawia się nad niczym w wyglądzie, nie pamięta, kiedy malowała się cieniami do powiek w codziennym dniu, stała się trochę bezcielesną maszynką do wożenia, odbierania, kupowania kury mięsnej, wiejskich jajek, szynkowej od Nowaka, dwóch kilogramów marchwi, pietruszki, soczystych jabłek i pomarańczy, niezbędnych do uzyskania odpowiedniego dźwięku w wyciskarce wolnoobrotowej Kuvings. Odkurza, wyrzuca śmieci, zmywa, robi tysiąc prań bo rotawirus, mama w czterech ścianach swojej samotności, w wieży o ścianach z rutyny, z pospieszną rundką do sklepu i warzywniaka, jej chwilowa wolność przemierzana jak najszybciej pedałem gazu granatowej Lancii Musa 1,9 TDI, 110 kM, uwielbia to auto, chociaż ma strasznie słabe światła, założy mu nowe okulary i będzie lepiej. Kiedy maleńka ona jedzie autem bum bum z żółtą gąsienicą a mała ona po raz tysięczny jest Elsą i ma moc na fioletowej kanapie, ona szoruje się na sucho włosianą szczotką na dłuższym kiju, potem szybko bierze prysznic robiąc miny w kierunku maleńkiej jej, wciera ujędrniający balsam Dove, potem oprócz toniku z Tołpy nakłada emulsję nawilżającą ze sfermentowanymi algami z Hada Labo i dalej się już nie przejmuje bo nie ma czasu, bo z wciąż gładkiej skóry wychodzi z niej mama. Codzienny czas jest wypełniony szczegółami, odkładaniem, przekładaniem, chowaniem i wyciąganiem, wycieraniem, podnoszeniem, kładzeniem, słuchaniem i myśleniem. W jej mieście nie ma jak i gdzie przeciągnąć oczu po wiosennych propozycjach w kawiarni Costa, uwielbia ich flat white, cudownie aromatyczna arabika bez nuty kwasowości i goryczki z doskonale dobraną ilością mleka, nie ma gdzie iść w niedzielę rano na rodzinne śniadanie z wypiekanymi chrupiącymi bagietkami i ulubioną croque madame, tak, przyznaje się, lubi wspominać takie ucieczki w smaki, kiedy można było posączyć czas przez słomkę wraz z grejpfrutowo-pomarańczowym sokiem albo ulubionym mango lassi ze szczyptą imbiru.
Nauczyła się tej samotności, którą sobie sama wybrała, bo nie spotka na ulicy koleżanki ze szkoły ani ze studiów, ani z bloku, porusza się raczej w ściśle określonym kwadracie i nie zastanawia się ostatnio, czy któryś róg ją bardziej uwiera czy nie, jest sobie każdego dnia, bezmyślnie, leniwie, bo często jest tak, że jej się zwyczajnie pisać nie chce. Ma pokrzywione żebra, bolące plecy, tęskni za nim, szuka równowagi, oddycha, przygląda się, nie chce jej się poukładać w szufladach w bielizną  i znów jest bezcielesna.

8 mar 2017

M 241 albo o chlebie powszednim:

Lubi kupować różne bułki i chleby, nie jest tak, że zawsze te same, nie. W każdym sklepie niedaleko jej domu zwalnia przy półkach z pieczywem, ogląda sobie papierowe naklejki na różnych bochenkach, często kupuje takie malutkie, akurat na jej nieduże potrzeby,  małe, uczciwe bochenki posypane niewielkimi ziarenkami, troskliwie pieczone, zafoliowane i pokrojone, bo tak łatwiej. Lubi miękkie, drożdżowe obwarzanki posypane makiem, cudownie smakują z mirabelkowym dżemem i kozim serem, niekoniecznie te z Wąchocka, bo jak poleżą kilka godzin, to trudno je ugryźć, pomimo swojego nieskalania spulchniaczami. Lubi żytni i razowy z dynią od Krawczyka, żytni z Batmaru i jeszcze taki miękki i ciemnawy stamtąd, który lubi mała ona, tylko z masełkiem. Lubi wwąchiwać się w lekko przypaloną skórkę bułki z przedziałkiem, a potem podgryzać pachnący drożdżami miąższ, w ogóle mogłaby bułki nie jeść, tylko wąchać. W Łodzi jadała wszelakie odmiany żytniego chleba, bez wyraźnych upodobań z miejsca pochodzenia, chociaż w jej kubkach smakowych i równowadze pomiędzy chrupiącą skórką i pięknie wyrośniętym  środkiem, przodował wielki bochen chleba od Gniotka, po który w okresie okołoświątecznym ustawiają się gigantyczne kolejki, porównywalne z tą po pączki w cukierni Michałek na Krupniczej w Krakowie. Krojąc tak wielki chleb, mama zawsze wykonywała na nim znak krzyża i coś w tym jest, że ona też tak ma przed rozpoczęciem krojenia każdego bochenka. Doskonale pamięta smak żulika posmarowanego masłem i powidłami, rodzaj bułki z ciemnej mąki, z drobinkami jakby przypalonego karmelu i rodzynkami, który poza granice Łodzi nigdy nie wyszedł. Uwielbia maleńką piekarnię w Lublinie, pod sufit wypełnioną stosami różnorodnego pieczywa, bez podświetlanych lad i luster, tam kupuje zawsze jaglaka z białym serem w skorupce z cienkiego, twardego drożdżowego ciasta, mniejsze i większe miękkie, rozkosznie pachnące cebularze i jej ulubiony chleb pytlowy, z lekko wilgotną skórką i takim środkiem, który najprościej na świecie rozsiewa aromat uczciwego chleba, który ma równomierne bąbelki na całej powierzchni kromki i tworzy absolutnie doskonały duet z wszystkim, co chciałoby z nim tworzyć kanapkę. Uzależnienie od Krakowa przybiera rozmiary węzła ratowniczego, kiedy wbije zęby w chleb kresowy od Buczka, z nieregularną, spękaną skórką z jednej strony i odciśniętym liściem kapusty z drugiej. Na Starym Kleparzu, w jednej małej budce naprzeciwko  stoisk z serami, kupowała małe bułki z czarnuszką i takie chrupiące, podłużne pszenne, najlepsze do wąchania, potem do jedzenia. Od Pawlaka targała małe bochenki chleba z samymi ziarnami, ulubiony, okrągły królewski i bułki. Z Piekarni Mojego Taty wychodziła z wielkim, podłużnym bochenkiem razowego chleba i nigdy nie mogła się oprzeć tamtejszym drożdżówkom z serem. Uwielbia piekarnie w każdym mieście, które odwiedza, zwłaszcza te małe, posypane mąką i zaparowaną szybą, w których są czasem jeszcze stare wagi, w których pieczywo pakuje się w beżowe, papierowe torebki, z jakiegoś powodu nazwane szarymi. Nie je za dużo pieczywa, więc kiedy trafi w chleb, który smakuje tak, że do zapamiętania, to ją to potrafi uśmiechnąć na długo.