M 263 albo lubi nie lubi o teraz:

nie lubi jak jest zimno zdarza się jej że śpi w czerwonym miękkim szlafroku z oysho bardzo go lubi ma duże kieszenie i cudownie otula nawet najgorszy sen, jeszcze zanim wstanie bo maleńka ona woła że na dół bo tata to lubi sobie rozsmarować resztki snu po twarzy w ziewnięciu lubi udawać że jej nie ma a musi być najbardziej na świecie. Nie lubi wyjmować naczyń ze zmywarki wkładać do szafek i szuflad i obserwować jak w ich wnętrzach pojawiają się nieprzewidziane w rytmie sprzątania okruchy które włażą specjalnie pod wyściółki szuflad i denerwują i nie chcą wyjść nawet skrupulatnie wyganiane ścierką nie lubi rozlanej wody wokół zlewu zmieniania worka na śmieci nie lubi chowania tysięcznej sterty ubrań i skarpetek które nie chcą przeżyć wspólnego życia w parze za nic na świecie. Nie lubi wyrzucać fusów po kawie i płukać french pressu nie lubi siadać na lodowatym siedzeniu samochodu i szczękając zębami rzęzić sprzęgłem aż się łaskawie włączy a w te mrozy to się często nie udaje. Nie lubi wchodzić skarpetką w mokre ślady po butach bo się nie da tego uniknąć jak nagle trzeba podczas wejścia wykonać siedemset czynności z małymi nimi psem i sobą w minutę. Nie lubi jak zastyga wieczornie jak ćma pod lampą a potem trzeba iść na górę zmyć dzień z siebie i rzucić kamieniem siebie w sen. Nie lubi jak go nie ma obok bo on sobie doczytuje na dole linijki o bieganiu i stanie się ćmą za godzinę kiedy ona już zapadnie w to w co powinna czyli w miejsce gdzie słychać chlupot łódki Morfeusza który cierpliwie i ostatnio cudem nieprzerwanie pomaga jej przepłynąć na rewers nocy.

M 263 albo pourodzinowy:

Głaszcząc ich miękkie policzki, sprowadzała na nie cienką nić snu. Sklejała małe powieki, rysując najcieńsze pajęczyny tak, aby jak najszybciej wezwać Morfeusza, który na łódce kierowanej jej palcami, przeprowadzi je w jasnoszary świt. Uspokajała myśli po całym dniu, kiedy to łzy dwuletniego niepokoju mieszały się z czteroletnim uporem. Ona tymczasem wspięła się na tyle po drabinie wewnętrznej siebie, że teraz podotyka sobie nieba, która nad nią urosło, jej własne, przyciągnięte przez siebie, z którego jest tak bardzo dumna. Tak jest tam spokojnie, że trudno się ruszyć gdziekolwiek, a rusza się ostatnio sporo, raz w Brooksach Cascadia, raz w Sauconach Xodus. Sączą się spod jej butów kilometry nabijane na zegarku, niesie ją mozolnie budowana siła, która jest i pozwala na zwiedzanie pagórków i lasów, na pokonywanie tego, co było niemożliwe. Ona zresztą ma jakąś zdolność przesuwania horyzontu, za którym jest tak wielka radość jak się uda, że nie do uniesienia. Niech tak będzie, jak teraz, nie zmieniłaby niczego, bo jak przesunie kawałek jej układanki, to być może zrobi się miejsce na coś innego, czego na razie nie mam być, bo wszystko, czego potrzebuje ma właśnie w tym momencie. Niech czas się tak sączy jak dobrze zbudowane Primitivo, jak smak białego sera ze spadziowym miodem, jak miękka, dobra arabika, mielona każdego ranka. Jak nowe getry do biegania w chabry, złożone w kostkę, która została jej jak natręctwo po pracy w sklepie z ubraniami. Niech się sączy w swoim, nie przyspieszonym rytmie, drogami posiwiałymi jak włosy dziadka mroza, jak jego palce, które spadają na nią znienacka. Niech trwa, jak jest, długo jak spokojny wdech i wydech, w którym można zmieścić tyle, a nie wszyscy wiedzą. Niech taki zostanie, do dzielenia się jak tylko można.