M 244:

Wciąż stoi na skraju przepaści czy runąć w sen czy podeprzeć go kawą i przecisnąć się przez dzień po szóstym biegu włączając tempomat. O czwartej rano usypia marudzenie maleńkiej jej wodą z nutramigenem i po tej nitce bardzo cienkiego snu dociągną jeszcze do szóstej, nie, żeby jakiś kordonek, ale nitka, zawsze to lepiej niż nic. Dni się nawlekają bardzo szybko, bo kaszlą, bo nie śpią, bo marudzą, bo wybiera mosiężne krany, zlewy 50 cm, poluje na lampy, precyzyjnie dobiera to i żadne inne, uparta jest jak muł, szukając odpowiedniej rolety z falbanką w stylu kolonialnym, zasłon w motyw koronki, przełamuje, przegryza style, urządza wnętrze tak bardzo ich, że jak już będzie gotowe, to tak, jakby się zamieszkało w ich niebie.  Do skroni pogniotło jej oczy, no trudno, tak to jest, że pewnego dnia to się zdarza i tak jest i można sobie smarować i wyobrażać, ulegać iluzji, że to minie, a nie minie, bo się dużo uśmiecha, bo nie dosypia, bo jest bardzo tu, a tu to właśnie jest marzenie o przespanej nocy, ale coraz lepiej sobie z tym radzi, a jakże. On naprawia ludzi, ona czeka, aż usiądą sobie  w śpiący na górze i nie śpiący na dole wieczór, aż sobie wymienią nie tylko spojrzenia, a potem nieprzytomni, pójdą w swoje noce. Jeszcze nie wykluło się wszystko, nie zakwitło jak należy, roztapia się w deszczu każda myśl o tym, że może być inaczej, jak to, gdzieś kwitnie słońce, a co u niej, nic tylko mokro coraz bardziej i bardziej. Nie wie, co nowego w muzyce, ostatnio mało czyta, czasem zaczepi się o jakieś monstrualnie nie pasujące getry i buty na koturnach w towarzystwie krótkiej kurtki, tak, czasem sobie popatrzy, jak można sobie popsuć wygląd niewłaściwym doborem ubrań, bo teraz na czasie podarte dżinsy i bluzki z rękawami w roli głównej, zobaczy, jak będzie wiosną, jak u niej w mieście zaczną się ubraniowe kompozycje. Na razie podziwia nie tylko wymysły fryzjerów, ale przede wszystkim cierpliwość tych wszystkich, którzy namiętnie szlifują neonowe paznokcie żelowe w szpic, jakie wzorki, jakie tragedie się odbywają, jak taki paznokieć się złamie, ile czasu potrzeba, aby ozdobić takim neonem ręce, ile. Poza paznokciami zauważa tagliatelle z buraka i dobre ciastka słodzone morelami, że wciąż pieką jej ulubione, drożdżowe obwarzanki z makiem i jak dobrze, że może jeść ich ile chce, że nie musi nic zrzucać, bo nie miałaby i tak kiedy ćwiczyć, bo w czasie, kiedy można, to ona jest z nimi, a kiedy ona mogłaby, nie ma co albo nie ma siły. Idzie sobie  w maj szukając nowości, również w lesie, bo drzewa wciąż zaciskają pięści pąków, przez zimno nie pozwalając im rozkwitnąć, niosąc coraz cięższą maleńką ją na coraz chudszym biodrze jej.