Ona: zawsze razem, zawsze noga w nogę ruszają wspólnie w kierunku bliżej określonym z dozą przypadku. Bo za mostem nagle wyrastają drzewa tak duże jak im się nie śniło, koncert starych drzew prześciga się w podpieraniu wiekowych murów, pszenica rośnie w konkury z jęczmieniem i nagle w tym całym obrazie tkanym lekkim deszczem z jakiejś bramy wyrasta biała psina w brązowe łaty i biega z nimi przez osiem kilometrów nie reagując na nich tylko na nich jak mały psi anioł który chciał z nimi pobyć a potem odprowadza pod dom i trzeba tę więź boleśnie odciąć furtką i pójść dalej a ona nienormalna myśli że może ten pies spadł z nieba i powinien być z nimi na zawsze nie zważając na dwakoty i pięć godzin jazdy.
On: wstaje przesuwając granicę świtu, zakłada różne buty od New Balance ze skarpetkowym zapiętkiem po Saucony które dodają skrzydeł i biegnie rozbudzić las tam, gdzie rosną dwumetrowe paprocie nie zmącone niczym i nikim, gdzie jest prawie jak w Bolgheri, tylko zamiast cyprysów są brzozy, a zamiast cykad ptasie nawoływania.
Ona: musi mieś zawsze coś do ust, do nawilżania, smarowania, najważniejsze żeby było neutralne i skuteczne, bez zapachu, bo jak nie ubierze ust wystarczająco to wiatr je podrażni, poczuje się jak rozebrana, niepełna, niewygodnie jej, no lubi po prostu i już, nawet zlizać morską sól z nutą wazeliny ale najważniejsze, żeby było coś a nie nic. Więc z torebkach, takimś czymś w pasie, w wakacyjnej listonoszce z poprutym już paskiem, wysłużonym do podszewki, nosi zapasy i musi je mieć na szybkie wyciągnięcie palców.
On: pięknie, że widzą tę samą zieleń, przesypują w trekingowych sandałach ten sam piach i omijają wielkie, zarosłozielone kałuże, że idą tam, gdzie nikt nie chodzi, gdzie trawy są tak specjalnie duże, żeby było coraz trudniej. Ile razem przeszli, zliczyć trudno, wciąż do przodu, nigdy statycznie, jakoś ich tak razem pcha, w ich rytmie, w tym, że nadal mogą. Ich cudne manowce, które znajdą nawet na ruchliwej ulicy, zawsze schowają się za jakiś kwiat paproci.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz