M 241 albo o chlebie powszednim:

Lubi kupować różne bułki i chleby, nie jest tak, że zawsze te same, nie. W każdym sklepie niedaleko jej domu zwalnia przy półkach z pieczywem, ogląda sobie papierowe naklejki na różnych bochenkach, często kupuje takie malutkie, akurat na jej nieduże potrzeby,  małe, uczciwe bochenki posypane niewielkimi ziarenkami, troskliwie pieczone, zafoliowane i pokrojone, bo tak łatwiej. Lubi miękkie, drożdżowe obwarzanki posypane makiem, cudownie smakują z mirabelkowym dżemem i kozim serem, niekoniecznie te z Wąchocka, bo jak poleżą kilka godzin, to trudno je ugryźć, pomimo swojego nieskalania spulchniaczami. Lubi żytni i razowy z dynią od Krawczyka, żytni z Batmaru i jeszcze taki miękki i ciemnawy stamtąd, który lubi mała ona, tylko z masełkiem. Lubi wwąchiwać się w lekko przypaloną skórkę bułki z przedziałkiem, a potem podgryzać pachnący drożdżami miąższ, w ogóle mogłaby bułki nie jeść, tylko wąchać. W Łodzi jadała wszelakie odmiany żytniego chleba, bez wyraźnych upodobań z miejsca pochodzenia, chociaż w jej kubkach smakowych i równowadze pomiędzy chrupiącą skórką i pięknie wyrośniętym  środkiem, przodował wielki bochen chleba od Gniotka, po który w okresie okołoświątecznym ustawiają się gigantyczne kolejki, porównywalne z tą po pączki w cukierni Michałek na Krupniczej w Krakowie. Krojąc tak wielki chleb, mama zawsze wykonywała na nim znak krzyża i coś w tym jest, że ona też tak ma przed rozpoczęciem krojenia każdego bochenka. Doskonale pamięta smak żulika posmarowanego masłem i powidłami, rodzaj bułki z ciemnej mąki, z drobinkami jakby przypalonego karmelu i rodzynkami, który poza granice Łodzi nigdy nie wyszedł. Uwielbia maleńką piekarnię w Lublinie, pod sufit wypełnioną stosami różnorodnego pieczywa, bez podświetlanych lad i luster, tam kupuje zawsze jaglaka z białym serem w skorupce z cienkiego, twardego drożdżowego ciasta, mniejsze i większe miękkie, rozkosznie pachnące cebularze i jej ulubiony chleb pytlowy, z lekko wilgotną skórką i takim środkiem, który najprościej na świecie rozsiewa aromat uczciwego chleba, który ma równomierne bąbelki na całej powierzchni kromki i tworzy absolutnie doskonały duet z wszystkim, co chciałoby z nim tworzyć kanapkę. Uzależnienie od Krakowa przybiera rozmiary węzła ratowniczego, kiedy wbije zęby w chleb kresowy od Buczka, z nieregularną, spękaną skórką z jednej strony i odciśniętym liściem kapusty z drugiej. Na Starym Kleparzu, w jednej małej budce naprzeciwko  stoisk z serami, kupowała małe bułki z czarnuszką i takie chrupiące, podłużne pszenne, najlepsze do wąchania, potem do jedzenia. Od Pawlaka targała małe bochenki chleba z samymi ziarnami, ulubiony, okrągły królewski i bułki. Z Piekarni Mojego Taty wychodziła z wielkim, podłużnym bochenkiem razowego chleba i nigdy nie mogła się oprzeć tamtejszym drożdżówkom z serem. Uwielbia piekarnie w każdym mieście, które odwiedza, zwłaszcza te małe, posypane mąką i zaparowaną szybą, w których są czasem jeszcze stare wagi, w których pieczywo pakuje się w beżowe, papierowe torebki, z jakiegoś powodu nazwane szarymi. Nie je za dużo pieczywa, więc kiedy trafi w chleb, który smakuje tak, że do zapamiętania, to ją to potrafi uśmiechnąć na długo.