M 299 albo co boli:

Kiedy na skrzyżowaniu mija pustą ciężarówkę do przewozu zwierząt, jadącą od strony miejsca, gdzie jest śmierć, jak mija panią zagubioną w wielkim sklepie w butach z dziurami i zanim zdążyła znaleźć jakieś pieniądze i pójść z tą panią kupić coś nowego, to już jej nie było, zniknęła zdmuchnięta przez tłum. Kiedy słyszy dźwięki siekiery, od rana otwiera widoki cmentarzy, jakie zostają po drzewach pamiętających połowę dziewiętnastego wieku, bo jakieś coś, co miało kiedyś mózg podejmuje decyzję o ich niebycie, kiedy na skraju lasu giną wilki od zabłąkanej kuli kolejnego możnowładcy, takie, którym ktoś kiedyś poświęcił czas i kawał życia, kiedy zamiast drzew sadzi się beton a potem narzeka na powodzie, upały i męczarnie, boli.
Kiedy ktoś umiera tak po prostu, zdmuchnięty jak spadochron z dmuchawca, odchodzi nagle i niespodziewanie, jak przewrócony pionek na szachownicy. Kiedy maleńka ona krzyczy pół nocy, bo ją boli a ona już straciła cały arsenał amunicji, aby jej pomóc. Kiedy tęskni, bo ktoś jest daleko, a nawet jak jest blisko, ale go tu nie ma tu i teraz, boli. Kiedy płaska stolnica pełni księżyca nie rozwałkowała jej niepokoju, nie rozbiegała pętelką nad stawem, kiedy ma w sobie poczucie tego, że coś się stanie, boli.
Kiedy we wczesnojesienny, jeszczesłoneczny świat wąską strużką wlewa się zapowiedź tego, że plastik i beton, również ten mentalny, będzie niszczył mozolnie budowany świat, że będzie jeszcze więcej jednorazówek, okrucieństwa, niespójności i nierównowagi, kiedy spadną wszystkie niechciane już mirabelki bo zabrakło jej słoików na ich słodkie złapanie i ziemia stała się żółta, to też boli.
Dlatego wraca do ciepłych rąk, do małych ramion otulających jej szyję, do mchów i lasów niezmąconych jeszcze nikim. Do jej ulubionych rytuałów, kiedy przez ręce przechodzi sierść dwóch psów i kota. Kiedy ma za oknem zieleń, której nic nie ruszy. Jak na tratwie.